Hoe mijn leven een nieuwe wending kreeg door een prachtige pup uit Italië.
21 Augustus 2019. De dag dat we ons lieve hondje Tinkel moesten laten inslapen op een leeftijd van bijna 17 jaar. Ik kreeg haar toen ze 8 weken oud was. We hebben veel samen meegemaakt. Toen ze overleed was ik ervan overtuigd nooit meer zo'n lieve hond te vinden als dat zij was. Ik was zo verdrietig! Ik deed alle hond gerelateerde spullen de deur uit: Voor mij geen hond meer.
Ons zoontje (5) bleef een honden vriendje missen en benoemde dit ook met enige regelmaat. Hij had een lichte angst voor onbekende honden en dit zette mij ook aan het denken. Ik wilde niet dat dit erger zou worden en ben ervan overtuigd dat een hond in huis goed is voor een kind. Daar liet ik het even bij. Het gemis van Tinkel moest eerst een plekje krijgen. Daarbij was die vrijheid ook wel even prettig.
9 Oktober 2019 overleed mijn vader. Ik deed mijn best hier goed mee om te gaan, maar merkte toch dat ik wat begon af te glijden. Mijn man zei begin december dat het voor mij misschien goed zou zijn toch weer een hondje te krijgen, zodat ik er weer lekker mee kon wandelen. De bossen in; mijn hoofd leeg maken. Hij had gelijk, dat wist ik. Ik was blij: Ik had weer een doel, iets positiefs om naar uit te kijken!
Ik was wat huiverig voor hondjes uit het buitenland. Hebben ze geen enorme rugzak? Ik Nederland zijn honden genoeg die een goed thuis zoeken, etc. Na eindeloos internet afstruinen: Asiels, erkende fokkers, marktplaats .... kwam ik er maar niet uit. Ras honden heb ik weinig mee. Een leuke kruising heeft mijn voorkeur, maar tegenwoordig zijn die zo geliefd dat ze er ten eerste de hoofdprijs voor vragen en daarbij: Hoe weet je zeker dat het geen broodfokker betreft?
Ik durfde het niet aan en gooide bijna de handdoek in de ring. Bijna, want ik besloot toch voorzichtig een hoofd om de deur te steken bij een aantal stichtingen die buitenlandse hondjes laten adopteren. Alleen even kijken kan toch geen kwaad?
Al snel kwam ik terecht op de website van Filos Dog Rescue. Ik scrolde door de lijst hondjes die beschrikbaar waren en daar stond ze: Eva! Met haar prachtige wenkbrauwen. Ik was op slag verliefd! Ik liet de foto aan mijn man zien en hem het verhaal lezen over haar achtergrond; gevonden met haar 2 broertjes bij hun overleden moeder ... vergiftigd. Ze was dus op jonge leeftijd in de opvang gekomen en dat stelde me wat gerust.
Mijn man vond haar ook geweldig en ik besloot er een mailtje achteraan te sturen.
Diezelfde avond werd ik gebeld door Pauline. We hebben een half uur gepraat en het klikte meteen. Ze gaf ook als optie aan eerst als gastgezin te fungeren, met eerste optie op adoptie. We kregen veel informatie van Pauline. Ze nam er echt de tijd voor en wat ik geruststellend vond is dat ze echt hart voor de hondjes heeft. De hondjes gaan niet naar de eerste de beste, maar er wordt zeker een screening gedaan.
Wel moesten we nog een maandje wachten, want de hondjes zouden 12 januari overkomen uit Italië met een bus.
Enerzijds duurt dat wachten lang, maar in die tijd konden we mooi alles klaar maken in huis. Haar naam hadden we al snel bedacht. Eva zou Nova worden.
Pauline voegde me toe op een groepsapp met mensen die ook op 12 januari een hondje mee naar huis zouden nemen, als adoptant of als gastgezin. Daarin kan je van alles vragen en krijg je veel tips over de eerste voeding, gedrag de eerste tijd, etc.
Wij besloten een sprong in het diepe te nemen, het voelde zo goed en adopteerden Nova meteen.
Pauline stuurde regelmatig foto's en filmpjes van Nova door. Dat was een heerlijkheid en zo werd het wachten dragelijk gemaakt.
9 Januari belde Pauline me. Alle hondjes worden, kort voor vertrek nog een laatste keer getest. Nova bleek positief te scoren op Leishmania. Ik kende het niet en Pauline vertelde me wat het inhoud. Wel had Nova een lage score. Ze had geen ziekte verschijnselen, was levendig en blij. Het is middels een kuur goed onder controle te houden, echter is het niet te genezen.
Ik schrok hier vreselijk van. De twijfel en een lichte paniek overviel me. Wat moest ik doen? Ging ik bewust kiezen voor een zieke hond? Ik ben snel informatie gaan zoeken op internet. Ook heb ik mijn eigen dierenarts gebeld om om advies te vragen. Zij antwoordde hetzelfde als Pauline.
Na overleg met mijn man en diverse gesprekken met Pauline besloten we ervoor te gaan. De adoptie kosten werden verlaagd. Ook kreeg ik de test uitslagen, een uitgebreide uitleg over leishmania en een lijst met dierenartsen die goed bekend zijn met de ziekte toegestuurd. Dit alles heb ik doorgestuurd naar onze dierenarts en zo kon ik snel de medicatie ophalen. Ze krijgt nu een kuur van een half jaar en zal dan opnieuw getest worden. Haar score was zo laag dat er een mogelijkheid bestaat dat ze negatief scoort over een half jaar. Afwachten ...
Nova zelf? Ze is de liefde en rust zelve. Ik ben zo vreselijk blij en dankbaar dat we toch voor haar zijn gegaan! Binnen voelt ze zich veilig en is zelfs al wat ondeugend. De buitenwereld is nog wat spannend, maar daar zijn we mee bezig. Elke dag gaat het een stukje beter. Wel heb ik vanaf de adoptie 2 weken vrij genomen, zodat ik de tijd heb voor haar. Zodat ze kan wennen, leren alleen thuis te zijn etc. Dat laatste gaat ook erg goed. Ze kan al een paar uurtjes alleen zijn.
De eerste nacht heb ik bij haar op de bank geslapen. Daarna weer in mijn eigen bed. Als we boven zijn jankt ze nog 1 of 2 keer en gaat dan slapen.
Ze doet het geweldig! Voor mij is dit echt een stap in de goede richting. Doordat Nova onzeker is buiten, stel ik me juist zeker op en dat had ik nodig. Zo helpen we elkaar. We zijn regelmatig in het bos te vinden, heerlijk! Ons zoontje is zielsgelukkig met Nova en met de kat samen gaat het ook goed.
Binnenkort gaan we op cursus samen. Ik heb er nu al zin in!
Ik zie de toekomst weer positief tegemoet. Dank jullie wel lieve mensen van Filos Dog Rescue! Ga zo door. Jullie doen prachtig werk!
Reactie plaatsen
Reacties