Coco, zo blij als een klein kind!

Coco (Choco),

22 januari om 17.04 uur was het zover. Daar kwamen Selly en haar vriendin met de 10 hondjes. Helemaal versuft, kreeg ik je overhandigd. Wat had je een trek. Het beetje eten wat we bij ons hadden was zo op. Drinken wilde je niet. Maar Trixie lustte wel wat, dat hielp jou over de drempel om dan ook maar wat te drinken. Je tuigje paste perfect en na de overhandiging van de papieren en wat bedank woorden aan Selly, konden we aan de reis naar je nieuwe huis beginnen. Je hebt heerlijk op schoot liggen slapen. Om daarna in je nieuwe huis lekker rond te snuffelen. Op je kleedje en de bench lekkere snoepjes gelegd. Sindsdien zijn dat ook echt jou plekjes. Je gaat er sinds die tijd lekker chillen, slapen of spelen. Want op de vloer binnen heb je geen grip. Soms spring je als een gek konijn achter iets aan.

Buiten in de tuin was het best eng de eerste dag, maar beter dan daarbuiten. Je behoefte doen heb je de eerste 48 uur alleen maar in de tuin gedurfd. Je eerste nacht heb je lekker geslapen. Mijn man beneden op de bank jij in de bench, dat vond je prima zo lang er maar iemand bij je was. De eerste dag buiten de tuin voor in het hofje paar keer gekeken en gesnuffeld op het gras maar plassen vond je nog te spannend.

Na een paar dagen durfde je op het gras te plassen. Beloond met een snoepje. Dat snapte je wel. Ook met je poepjes hebben we dat zo opgelost. Het rondje maakte we zo steeds wat groter. Na een week samen beneden geslapen te hebben zijn we maar is naar ons eigen bed gegaan. Als we uit de woonkamer waren was het huilen. Eenmaal om het hoekje geroepen dat je lekker moest gaan slapen stopte je met piepen. Dit duurde zo 10 minuten. Toen je 5 minuten stil was het licht in het halletje aan gelaten, (wie weet vindt je het dan minder spannend, volgens mij is dat meer mijn gevoel) ben ik naar boven gegaan. En.... We hebben je de hele nacht niet gehoord, wauw wat knap! De volgende dag duurde het piepen maar 5 minuten. En de volgende dagen hoorde we je helemaal niet meer.

Omdat je aan de lijn met andere honden echt bang was, wilden we je graag helpen. Na ongeveer 10 dagen liepen we met Pauline en de loopgroep mee. Ik had er ontzettend zin in, maar jij ging volledig in de rem. En al die honden om je heen deed jou huilen. Even optillen adviseerde Pauline zodat je het wat beter kon overzien. Eenmaal op de grond de lange lijn om gedaan. Je begon je steeds meer te ontspannen. Pauline maar zeggen laat de lijn maar los, en ik liet de lijn alleen maar verder vieren.... Ik snapte niet dat ze eigenlijk bedoelde dat ik de lijn gewoon op de grond moest laten vallen. Durf ik dat, ja natuurlijk.... Ik vertrouw erop dat hij bij ons blijft. Gelukkig vindt je mensen niet eng en bleef je soms bij ze staan voor extra veiligheid*. En ja, mijn vertrouwen werd bevestigd, ook je lijn ging even later helemaal af, en je bleef bij de roedel.

Die week (en opvolgende) zijn we zo vaak als we konden mee gegaan met de loopgroep. Soms met een grote roedel soms een kleine. Elke dag ging je vooruit. Ook thuis aan de lijn met andere honden merkte we dat de onzekerheid steeds minder werd.

(5 weken verder)

*Op de dag van vandaag doe je dat nog steeds. Nu niet uit veiligheid maar uit nieuwsgierigheid.... Dat is wel opletten dat je daar niet blijft hangen. Want als je eenmaal je aandacht op iemand gevestigd hebt dan kan ik roepen wat ik wil. Als ik eenmaal je aandacht hebt, weet je niet hoe snel je naar me toe moet komen. Ook aan de lijn gaat het super. Bijna elke buurt hond ken je, en wil je dan ook graag begroeten of even lekker spelen, je begint dan vrolijk heen en weer te springen en soms blaf je omdat je niet kan wachten....

Als we een groter rondje lopen en je komt een hond tegen die je niet kent, houdt je een beetje je pas in. Maar je blijft doorlopen....

Als ik de passant en de hond begroet dan durf ook jij ze te begroeten. En als dat gedaan is ben je daarna zo blij als een klein kind. Of je loopt door met me, want ja niet elke passant wil spelen of kletsen met ons. Je bent zo braaf zelfs met passanten zonder honden laat je je heerlijk vertroetelen. En als we een tijdje staan te kletsen ga je geduldig zitten en luister je mee en kijk je om je heen.

Coco je bent onze eerste hond, wij als gezin genieten enorm van je. Het is even wennen aan elkaar, vooral het nieuwe ritme vinden, maar ook dat is er. Nu zit ik dit te typen en moet mijn dochter naar bed en moet jij eruit. Alleen als je eenmaal op dreef bent kun je haast niet stoppen. Of jij eruit wilt? Je ligt te slapen in de bench te dromen van je eerste strandwandeling van vandaag......