Een schattige pup of een grote witte wolf …
Na een jaar van wikken en wegen om wel of geen hond te nemen kwamen we via een vriendin in contact met Pauline en haar stichting. We hadden geen ervaring met een hond. Onze kids net het huis uit en alle tijd en vrijheid hebbende, rees de vraag: ‘wat voegt een hond toe aan ons leven’ en willen wij weer gebonden zijn.
We dachten aan een speels dartelend en fluffy pupje die je helemaal zelf op kan voeden. Maar past een pup ook in ons leven? Een onzindelijk, onstuimig speels (slopend?) maar schattig vertederend hondje.
Op mijn wenslijstje stond een hond van formaat, beetje uitstraling, energiek buiten de deur en bij voorkeur rustig in huis, gehoorzaam maar mag een eigen willetje hebben. Kan je zo een bestellijst invullen bij het kiezen van een hond? Nee, niet als je ervoor kiest om een asielhond een beter leven te geven. Want daar gaat het om bij Filos dog rescue, waar vijwilligers zich met liefde en aandacht ontfermen over verwaarloosde/mishandelde /zwerfhonden, met het doel hen uit hun bizarre bestaan te redden.
Een verwaarloosde hond een beter leven geven dat moest dus onze motivatie zijn. Met dat idee bezochten we de website van Filos dog rescue. Ons oog viel direct op Indy, een grote schuchtere witte hond die lijdzaam de wereld in keek. Wij kwamen in contact met Pauline van Filos dog rescue. Pauline luisterde goed naar ons en stelde de juiste vragen waardoor zij een helder beeld kreeg hoe wij in het leven staan en wat wij belangrijk vinden. Pauline concludeerde dat een pup niet zo goed in ons leven zou passen, mede omdat wij totaal geen ervaring met honden hadden. Het opvoeden van een pup vraagt geduld en energie. Indy kwam ter sprake. Een lieve verwaarloosde hond van 18 maanden oud. Een “afstammeling” van de Maremma, een Italiaanse berghond die gebruikt wordt om de schapen te beschermen. Volgens Pauline zouden wij een goede match zijn. Pauline vertelde ons over het opvoeden van honden en over haar ervaring met de opvang van honden. Over de liefde loyaliteit en dankbaarheid die de hond schenkt aan de nieuwe bazen. Wij waren vastbesloten: wij zouden Indy een kans geven en kozen voor de mogelijkheid ‘optie tot adoptie’. Wij zouden Indy twee weken in huis nemen en dan besluiten om haar wel of niet definitief te adopteren. Pauline zou ‘vinger aan de pols houden’, ons met raad en daad bijstaan. Als het niet goed zou gaan zou Pauline een ander definitief adoptiegezin voor Indy zoeken. Wij merkten dat Pauline voor het beste voor de honden gaat. Bij twijfel over ons en Indy zou ze Indy niet aan ons overdragen. Het dierenwelzijn staat voorop niet onze wens voor een hond.
Op een regenachtige avond kwam Indy vanuit Italië in Nederland aan. Spannend voor ons maar nog spannender voor Indy. Indy kwam naar buiten ze had een smoezelige wit grijze vacht die mij deed denken aan een wolvin. Haar uiterlijk, deed mij smelten.
Ze had veel last van (reis?)stress en stond na haar aankomst bij ons thuis als bevroren op de grote deurmat. Twee dagen lang durfde ze geen stap op het gladde parket te zetten. De bench stond klaar om haar een eigen veilige plek te geven en om te voorkomen dat zij ‘s nachts mogelijk schade in huis aan zou aanrichten. Maar er was geen haar op ons hoofd die erover dacht om de bange en verlegen Indy in een bench te stoppen. Geleidelijk aan ontdooide ze elke dag stukje bij beetje en reageerde steeds duidelijker op onze liefdevolle aandacht. Indy’s dankbaarheid voor onze goede zorgen verwarmde ons iedere dag meer en meer. De verlegen Indy gedroeg zich voorbeeldig, had geen neiging om weg te lopen, was zindelijk, en wat niet mocht hoefde we slechts een keer te verbieden. Onze kinderen die al uit huis waren kwamen vaker dan ooit tevoren langs en sloten Indy ook al snel in hun harten. Na twee weken liep Indy vrij rond in het Bos en hield ons, als kersverse hondenbaasjes, nauwlettend in de gaten. Met een brok in m’n keel zag ik Indy na drie weken op een warme dag een meertje in lopen en zelfs zwemmen, ook dat kon ze! Toen ze blij het water uit rende leek het alsof ze iets van haar trauma/verdriet uit het verleden van zich af gewassen had. Ze was vrijer en vrolijker dan ooit daarvoor.
Nu zijn we ruim drie maanden verder. Iedere dag leren wij van Indy en Indy van ons. We raken steeds meer vertrouwd en verbonden met elkaar. Indy durft inmiddels haar eigen willetje te tonen en laat ons haar energieke schoonheid zien. Ze groeit uit tot een zelfvertrouwde vrolijke hond. Wij genieten dagelijks van haar aanwezigheid, haar groei en dankbaarheid als ze met haar prachtige majestueuze staart zwaait van enthousiasme als ze weer een leuk moment beleeft of ons ’s morgens de trap af ziet komen. En wonder boven wonder is Indy de hond met de eigenschappen die op mijn wensenlijstje stonden!
Filos mensen dank jullie wel dat Indy in ons leven is gekomen
Reactie plaatsen
Reacties